مهمترین معیارهای لایه زیرین لمینت، ضخامت آن است. ضخامت لایه زیرین دارای استانداردهای خاصی است و اصولا چیزی بین 2 تا 3 میلیمتر است. ممکن است برخی از فروشندهها ادعا کنند که با افزایش ضخامت این لایه، لمینت عایق بهتری خواهد بود. ولی واقعیت امر این است که افزایش ضخامت تنها در مواردی توصیه میشود که کف ناهموار باشد. در غیر این صورت منجر به خم شدن بیش از حد پارکت لمینت میشود که ممکن است سیستم قفل را خراب کند.
از ویژگیهای قابل توجه لایه زیرین ، عایق بودن آن در برابر حرارت است. به طور کلی به لایه زیرین لمینت یک مقدار عددی همراه با حرف اختصاری R داده میشود. این عدد توانایی این لایه را در عایقبندی اندازهگیری میکند. هر چه عدد کمتر باشد، لایهی زیرین عملکرد عایق کردن کمتری را دارد و برعکس. به طور معمول این عدد بین 2 تا 3 متغیر است.
کفپوش لمینت هنگام راه رفتن صدایی ایجاد نمیکند اما زمانی که سطح ناهموار باشد و لمینت دچار خمشدگی شود، صدا تولید میشود. لایهی زیرین مناسب میتواند منجر به کاهش صدا شود و صدا را به طبقات پایین منتقل نکند.
میتوان گفت آنتی باکتریال بودن لایه زیرین یکی از ویژگیهای مهم آن است. زیرا در صورت آنتی باکتریال بودن این لایه، احتمال حشره زدن و یا رشد قارچ و کپک به صفر میرسد. در چنین حالتی طول عمر لمینت افزایش پیدا میکند.
مقاله تون خیلی مفید بود و کامل توضیح داده بودین..
ممنون از شما .
بابت هزینه ی نصب و خرید ممنون میشم راهنمایی بفرمایید